I need your smile.

Rozdział 76

* z perspektywy Alex *

Poczułam nagły błysk światła na mojej twarzy, który brutalnie wyciągnął mnie z kolorowej fantazji do szarej rzeczywistości. Nadal ledwie przytomna próbowałam wstać lecz nie mogłam, coś mi to uniemożliwiało. Próbowałam otworzyć oczy ale miałam sklejone.

A- Jezus Maria Charlie ! NIE MOGĘ CHODZIĆ !

H- Alex uspokój się wszystko jest dobrze !

A- Nie mogę wstać ! I nie widzę, matko co się dzieje !

H- ALEX !

Nagle poczułam się jakaś lżejsza. Ktoś pociągnął mnie gdzieś za rękę i chlusnął mi wodą w twarz. Otworzyłam oczy.

A- Stoję !

H- Stoisz.

A- Widzę !

H- Widzisz.

A- Ale...

H- Nic Ci nie było. Siedziałem na tobie.

A- A oczy ?

H- Nie wiem, może skleiły Ci się czy coś.

A- Hahaha, wybacz. Musiałam pewnie zabawnie wyglądać.

H- Może trochę...

A- Ej !- szturchnęłam go w łokieć.

H- Sama tak powiedziałaś.

Sięgnęłam po ręcznik i wytarłam twarz. Trzymając się zlewu popatrzyłam w lustro. 

A- Co tak właściwie tu robisz ?

H- Stoję.

A- No widzę, że stoisz. Ale po co mnie budziłeś ?

H- Nie wiem, tak sobie.

A- Jesteś potworny, wiesz.

H- Też lubię pospać ale mamy dzisiaj dużo do roboty. To w końcu nasz ostatni dzień w LA.

Westchnęłam ciężko i poszłam zerknąć na zegarek. Dziesięć po dziewiątej. Nie wiem co mu zrobiłam, ale Harry najwidoczniej lubi się droczyć. Jednak nie miałam mu tego za złe- jego uśmiech jest dla mnie wielkim pobudzaczem. Mam dzięki niemu energię do następnego. Rzuciłam się na łóżko.

A- No, to ja idę dalej spać.

H- Nie nie nie.

Styles złapał mnie za nogę wyciągając z łóżka. Poleciałam na podłogę z głośnym hukiem.

H- Nic Ci nie jest ?- powiedział loczek o starając się powstrzymywać śmiech.

A- Podłoga też się nadaje.

H- Wstawaj, masz trzy sekundy.

A- Błagam, jeszcze z godzinkę !

H- 3...

A- 30 minut ?

H- 2...

A- Ale wredny jesteś, wiesz ?

H- 1...

A- Dobra, wstaję.

Z trudem podniosłam się z ziemi i dzięki wspaniałej grawitacji poleciałam prosto na Harry'ego przez co oboje upadliśmy.
H- Wiesz co, może pół godzinki leżakowania nic nam nie zrobi.
A- A nie mówiłam.
Zaczęliśmy się śmiać. Nagle nasze spojrzenia zatrzymały się naprzeciw siebie.
H- Lubię z tobą spędzać czas.
A- Ja też.
Ta chwila była dziwna. Leżeliśmy na podłogach w samych piżamach, w swoich objęciach, żadne z nas nie czuło skrępowania, było nam po prostu dobrze. Chciałabym aby tak było wiecznie...

* z perspektywy Charlie *

Godzina 6.40. Światło delikatnie już zagląda przez okna. Pobudzona wstałam podczas gdy Alex jeszcze smacznie spała. Ubrałam dresowe spodnie i luźną koszulkę i zeszłam na dół by udać się gdzieś na śniadanie. Niedaleko kupiłam sobie coś na drogę w barze kanapkowym i wróciłam do hotelu. Przechodząc obok pokoju Horana usłyszałam płacz. Złapałam niepewnie za klamkę i otworzyłam drzwi. Blondas siedział na łóżku zakrywając twarz rękoma.
Ch- Hej, wszystko okay ?- zapytałam niepewnie.
Niall podniósł głowę i przetarł łzy rękawem.
N- Tak, wszystko dobrze.- na jego twarzy pojawił się sztuczny uśmiech.
Ch- Jesteśmy przyjaciółmi, jeśli coś jest nie tak to powiedz mi. Możliwe iż będę mogła Ci jakoś pomóc.
Zapadła głęboka cisza. Błądziłam wzrokiem po pokoju. 
Ch- Chcesz może gryza kanapki ?- spytałam mając nadzieję, że rozluźnię jakoś sytuację.
Horan pokiwał twierdząco więc mu ją dałam. Po pięciu minutach gdy z mojego śniadania nic już nie pozostało chłopak zaczął mówić.
N- Wiesz, ostatnio jest mi bardzo ciężko...
Ch- Zauważyłam właśnie.
N- Nie wiem czy to zrozumiesz...
Ch- Bynajmniej postaram się.
N- Ehh... Wiesz jak to jest gdy masz ochotę wykrzyczeć coś całemu światu, ale nie możesz ?
No to wyjąłeś mi to z ust. Wiedziałam, że chodzi tu pewnie o tę dziewczynę, o której rozmawiali z Louis'em. Nie miałam pojęcia co robić. Złapałam go za ramię mówiąc, że wszystko dobrze się ułoży. W końcu Bóg wie, co z nami robi. Co ma być to będzie.
N- Chciałbym aby ten ciężar z serca już mi spadł...
Ch- Wiem co możemy z tym zrobić.
Poszliśmy na balkon. Staliśmy samotnie wpatrując się w żywe od rana miasto.
Ch- Krzycz.
N- Ale co ?
Ch- Wykrzycz wszystko co czujesz. Każdą emocję, wspomnienie i tym podobne.
N- To bez sensu.
Ch- Próbowałeś ?
N- Nie, ale...
Ch- Właśnie. Ja idę, zaraz wrócę. Musisz być teraz sam abyś się nie krępował.
Popchnęłam lekko drzwiczki zamykając je za sobą. W rzeczywistości czułam, że bolałoby mnie słuchanie uczuć do innej. Siedziałam na podłodze przed drzwiami gdy przyszedł Harry.
Ch- Cześć.
H- Hej, po co tu siedzisz ?
Ch- Czekam na Niall'a.
H- To wejdź do środka,  a nie na ziemi siedzisz.
Ch- W tej chwili nie mogę tego zrobić...
H- Jak chcesz.
Brunet zaczął się oddalać gdy nagle zatrzymał się i odwrócił w moją stronę.
H- A Alex może jest u siebie ?
Ch- Z tego co wiem, to pewnie tak.
Gdy Styles zniknął już z pola widzenia weszłam z powrotem do pokoju. Horan siedział nadal na balkonie z gitarą.
Ch- I jak ?
N- W sumie to niewiele się zmieniło. Chciałbym aby usłyszała to pewna osoba, której tam nie było.
Ch- Skąd wiesz, może akurat przechodziła. Świat nie zna granic.
N- Nie, ona wyszła.
Ona wyszła... Te słowa na długo pozostały w mojej głowie. Nie rozumiałam o co mu chodzi. Gdzie ona teraz jest ? W Londynie... A może umarła. Nie wiem, ale nie chciałam zaprzątać tym sobie głowy. Patrząc w odległy krajobraz zaczęłam słyszeć znaną mi melodię.
Ch- Settle Down with me...
Przed moimi oczami stanęła scena z balu. Parkiet, suknie, tajemniczy blondyn, maska. Zawsze łudziłam się, że to Horan nim był ale z dnia na dzień moja nadzieja słabła. Zaczęłam przytłaczać sobie swoje własne słowa- co ma być to będzie.