I need your smile.

Rozdział 82

* z perspektywy Charlie *

Nie wiedziałam co robić. Rzucałam się po kanapie szukając konta dla siebie. Ciemność ogarniała mieszkanie, lekkie światełko dawał blask z latarni za oknem. Płatki śniegu delikatnie obijały się o parapet. Rzuciłam już drugie pudełko od czekoladowych lodów na ziemię, oblizując łyżkę. A co jeśli Niall właśnie pakuje się? Co jeśli właśnie jest w drodze na lotnisko, albo planuje lot do Irlandii? Nie mogłam przestać zaprzątywać sobie tym głowy. Zgasiłam telewizor i położyłam się pod kocem próbując zasnąć. Godziny migały przed moimi oczami, pędziły niczym liście na wietrze. Nie, nie mogę tak! Wstałam dynamicznym ruchem z kanapy i założyłam adidasy. Sięgnęłam po klucze z komody i wybiegłam z domu. Pojechać do niego do domu? Może być już za późno... Wsiadłam do taksówki, pod pobliskim hotelem.

T: Dokąd jedziemy?- spytał mężczyzna dodając gazu.

Ch: Na lotnisko proszę.

* z perspektywy Harry'ego*

Leżeliśmy z Alex na kanapie w salonie i rozmawialiśmy o najbliższej przyszłości. Opowiadała mi ona o ważnych rozgrywkach, które niedługo mają nadejść i jak wiele dla niej znaczą.

A: Przyszedłbyś na eliminacje?- spytała niepewnie.

H: Hmmm.... nie.

A: Dobra, to zaczynają się... Powiedziałeś nie?

H: Przecież wiesz, że żartowałem.- powiedziałem śmiejąc się.- A poza tym tak długo o tym mówisz, że już wiem co i jak.

A: Cicho, stresuję się. To będzie najważniejsza liga w moim życiu. Jeszcze nic nie wiadomo, ale ponoć ma przyjść trener z Amerykańskiego college'u wybierać najlepszych do swojej drużyny.

H: I co, wyjechałabyś?- spytałem.

A: Nie wiem, pewnie tak. A ty nie?- odparła.

H; Nie wiem, pomiędzy UK, a US jest nie mała różnica...

A: Ale sam wiesz przecież, że gdy chodzi o marzenia to nic nie stoi na drodze.

H: Racja...

Nie chciałem drążyć dalej tematu.Ameryka? To odpadało. Nie powiedziałem jej tego, ale liczyłem, że jej nie przyjmą. Niestety, skubana dobra jest. Ale wszystko dopiero przed nami, dopiero luty, pierwszy mecz w maju, wybory pod koniec czerwca. Cztery miesiące, ughhh... Liczyłem na więcej czasu. Ale może to i dobrze? Może zbyt długo zwlekałem? 

H: Chwileczkę. Jeśli mogę zapytać. On wybierze i dziewczyny i chłopaków?

A: Emm... no tak. A co?

H: Jakoś nie podoba mi się wizja ,że ty i Collin mielibyście chodzić znów do tej samej szkoły, grać w jednej drużynie i mieszkać w jednym akademiku bądź nawet pokoju!

A: Haha nie denerwuj się tak, on mnie nie interesuje. Może w końcu poznam kogoś odpowiedniego...

No tak, mogłem się tego domyślić. DZIEWCZYNO, SPÓJRZ NA MNIE! JA JESTEM DLA CIEBIE ODPOWIEDNI!- krzyczałem w głowie.

A: Ale na razie cieszę się z tego co mam i co jest.- Alex spojrzała na mnie znacząco i uśmiechnęła się szeroko. 

Chciałem przytulić ją do siebie lecz nagle zaczął dzwonić mój telefon.

H: Przepraszam na chwilkę.- odebrałem i podszedłem do okna.

P: Cześć Harry, pilna sprawa.- to Paul, manager.

H: Słucham Cię.

P: Odwołuj wszystkie swoje plany, dzisiaj wieczorem lecimy do Japonii. 

H: Ale jak do Japonii? Czy ty robisz sobie ze mnie jaja?!

P: Słuchaj, od miesięcy próbowaliśmy załatwić tam serię koncertów, a teraz się udało i nie oszukujmy się- nie za małe pieniądze. Podjechać po Ciebie czy sam dotrzesz na lotnisko?

H: O której mam być?

P: Za piętnaście dziewiąta najpóźniej. 

H: Dobra, postaram się.

P: Harry, wiesz, że nie chcę dla Ciebie i dla chłopaków źle. Taki jest bizznes, trzeba się poświęcać jeśli chce się coś osiągnąć.- rozłączył się.

Schowałem telefon do kieszeni i parsknąłem.

A: Coś nie tak?- spytała zaciekawiona.

H: Jadę do Japonii.

A: To fantastycznie!- wykrzyknęła.

H: Nie, to nie fantastycznie.

A: Dlaczego? Przecież przed chwilą mówiłeś, że to co najbardziej kochasz w swoim życiu poza śpiewaniem to podróżowanie. Nie rozumiem...

H: Nie chodzi o sam ten kraj, chodzi o to, że termin to już dziś...

A: Oh, już dziś.

H: Tak mi przykro..,

A: Nie, nic nie szkodzi. Rozumiem. Rób co musisz.

H: Pójdę zadzwonić do Niall'a.

A: A ja spakuję się.

H: Mamy jeszczę trochę czasu.

A: Nie, wolę mieć to za sobą.

* z perspektywy Niall'a *

Wziąłem prysznic i leżałem na łóżku patrząc bezczynnie na telewizor zmieniając co chwila kanał. Przetarłem twarz w dłonie ze zmęczenia. 19.31. Postanowiłem przejść się na spacer. Miałem wyjść właśnie z domu, gdy zadzwonił nasz domowy telefon. Podszedłem odebrać.

N: Niall Horan z tej strony, w czym mogę pomóc?

H: Niall, słuchaj to ja Harry. Dzwonił już do Ciebie Paul?

N: Cześć, nie, a co się dzieje?

H: Masz być dzisiaj przed 21 na lotnisku, lecimy do Tokio. 

N: Stary, nie rób sobie ze mnie żartów.- miałem już odłożyć słuchawkę gdy usłyszałem podwyższony głos Stylesa.

H: Jestem tak samo zaskoczony jak ty, uznałem, że wolisz dowiedzieć się tego ode mnie. 

N: Ehh.... Dobra, to do zobaczenia za niecałą godzinę.

N: Trzymaj się.

No to ze spaceru nici. Ściągnąłem buty oraz kurtkę i poszedłem się pakować. Azja... To przecież tak daleko. Sam nie wiedziałem czy powiedzieć o tym Charlie. Nie chce już jej niczym zaprzątać głowy i tak pewnie nie chce mnie znać. Ale tyle pewnie nas nie będzie, a w końcu i tak się dowie. Dobra, na razie nie, później. 

Spakowałem wszystko co uznałem za słuszne. Ciągnąłem walizkę do wyjścia i zgaszałem światło gdy moi oczom ukazała się czarna maska z balu. Tyle wspomnień w jednej rzeczy. Sięgnąłem po nią i wyszedłem z domu. Jadąc taksówką patrzałem na zaśnieżony Londyn. Możliwe, że jak już wrócę biały puszek może zniknąć. Zapłaciłem i zabrałem bagaż z bagażnika. Drzwi otworzyły się przede mną. Wszedłem do środka. Rozejrzałem się dookoła, chłopaków jeszcze nie było. Ten wyjazd to żart czy nie?! Poczułem dotyk dłoni na mym ramieniu.

Ch: Proszę Cię, nie wracaj do domu.

Odwróciłem się. Przed moimi oczami stała znów zmarznięta Charlie chociaż teraz miała na sobie dresy, a nie piżamę. Ale i tak to za mało jak na taką pogodę.

Nie wytrzymałem, puściłem walizkę i przytuliłem ją do siebie. Jej zimne palce dotykały mojego karku.

N: Skąd wiedziałaś ,że tu będę?- spytałem nieco zaskoczony.

Ch: W sumie to nie wiedziałam, ale to nie ważne. Proszę Cię tylko o jedno abyś nie jechał nigdzie.

N: Nie jadę do Irlandii.- na jej twarzy pojawiła się znacząca ulga.- Ale jadę do innego miejsca.

Ch: Ale po co? Czy to moja wina? Przecież nie...

N: Lecimy z chłopakami do Japonii. Powtarzająca się seria koncertów...

Ch: Ale dlaczego mi nie powiedziałeś?- spytała z nutą żalu w głosie.

N: Wybacz, sam się dopiero dowiedziałem. 

Zauważyłem jak przez główne drzwi wchodzi Liam z Louisem.

Ch: Lepiej już pójdę.

N: Też tak sądzę.

Odeszła. Nie pożegnała się, nic nie powiedziała, nawet nie odwróciła się. Poszła, a ja nie mogłem nic na to poradzić...